Bezorgd en boos ben ik over hoe we als samenleving grenzeloosheid hebben omarmd – van nepagenten tot afgesloten straten omdat we het gedrag niet meer durven corrigeren. Daarom pleit ik ervoor dat we kinderen weer leren dat echte vrijheid juist ontstaat binnen liefdevolle grenzen, voordat we een generatie opvoeden die denkt dat alles mag.
In korte tijd veel nepagenten in regio | Scooterrijder gewond na achtervolging https://www.rijnmond.nl/nieuws/2045488/in-korte-tijd-veel-nepagenten-in-regio-scooterrijder-gewond-na-achtervolging?at_medium=sharing&at_campaign=sharedArticle #rijnmond #rtvrijnmond
Gisteren was mijn schoonmoeder nummer 9. Of 10. Of 11. We weten het eigenlijk niet meer precies. Want in een tijd waarin alles kan en mag, waarin grenzen lijken te vervagen en vrijheid wordt verheven tot het hoogste goed, raken we de tel kwijt. Niet alleen van nepagenten die onze straten onveilig maken, maar ook van de momenten waarop we als samenleving lijken te vergeten waar we eigenlijk naartoe willen.
Tegelijkertijd lees ik dat De Meent in Rotterdam permanent moet worden afgesloten voor verkeer omdat “verkeershufters de stad compleet aan het ruïneren zijn.” In plaats van dat we iets doen aan dat asociale gedrag, sluiten we wegen af. We passen de wereld aan aan de grenzeloosheid, in plaats van grenzen te stellen aan het gedrag.
In mijn vorige artikel ‘Alles doet ertoe’ (Perspectieven op Montessori) schreef ik over vrijheid – over hoe essentieel het is dat kinderen leren kiezen, experimenteren en hun eigen pad bewandelen. Maar wat gebeurt er als die vrijheid grenzeloos wordt? Als we de structuur, de veiligheid en de wijsheid van grenzen compleet loslaten?
Als vrijheid een valkuil wordt
Ik merk vaak dat leerkrachten worstelen met diezelfde vraag. “Debbie,” zeggen ze, “we willen kinderen ruimte geven, maar soms lijkt het alsof alles mag. Hoe vinden we het evenwicht?” En dan denk ik aan Maria Montessori, die zo helder zei: “De kinderen zullen ons naar een nieuwe wereld leiden.” Maar zij sprak niet over een wereld zonder grenzen. Ze sprak over een wereld waarin kinderen binnen veilige kaders leren wie ze zijn en wat ze kunnen betekenen.
Wat ik de laatste tijd zie – in de klas, op straat, in het nieuws – is dat we die kaders steeds verder hebben losgelaten. We zijn zo bang geworden om kinderen te beperken, dat we vergeten zijn hen houvast te geven. We zijn zo gefocust op individuele vrijheid, dat we de verantwoordelijkheid naar de gemeenschap uit het oog zijn verloren.
De schaduw van grenzeloosheid
Herken je het? Die leerling die roept: “Juf, ik bepaal zelf wel wat ik doe!” Of die ouder die zegt: “Mijn kind moet volledig vrij zijn in zijn keuzes.” En tegelijkertijd lezen we berichten over nepagenten, over jongeren die denken dat regels niet voor hen gelden, over een samenleving waarin respect voor elkaar steeds meer onder druk staat.
In mijn ervaring zie ik dat echte vrijheid – de vrijheid waar Montessori over sprak – alleen kan bestaan binnen grenzen die liefdevol en consequent worden gehanteerd. Een kind dat leert dat het mag kiezen tussen drie activiteiten, ontwikkelt keuzevaardigheid. Een kind dat denkt dat alles altijd kan, raakt verdwaald in de eindeloze mogelijkheden.
Iedere dag weer opstaan
Soms wordt ik er moedeloos van. Als ik zie hoe we als maatschappij lijken te accepteren dat alles mag, dat iedereen zijn eigen waarheid heeft, dat grenzen beperkend zijn in plaats van bevrijdend. Dan vraag ik me af: leiden we kinderen echt naar die nieuwe wereld waar Montessori van droomde?
Maar dan, ’s ochtends vroeg, als ik weer naar school rijd of een workshop voorbereid, weet ik het weer. Die nieuwe wereld komt er niet vanzelf. Die bouwen we samen, klas voor klas, kind voor kind. Door te laten zien dat vrijheid en verantwoordelijkheid hand in hand gaan. Door grenzen te stellen vanuit liefde, niet vanuit angst. Door kinderen te leren dat echte zelfstandigheid betekent dat je rekening houdt met anderen.
Samen naar die nieuwe wereld
Wat als we die grenzeloosheid die ons zorgen baart, zouden ombuigen naar iets moois? Wat als we kinderen leren dat vrijheid niet betekent dat alles mag, maar dat je binnen veilige kaders grenzeloos kunt groeien? Dat respect voor regels en voor elkaar juist ruimte créeert voor echte ontplooiing?
In mijn montessorihart geloof ik dat we daar samen naartoe kunnen. Stap voor stap, gesprek voor gesprek, keuze voor keuze. Want die kinderen die Montessori bedoelde – zij zitten nu in onze klassen. Ze kijken naar ons, leren van ons, en zullen straks de wereld verder dragen.
Ik nodig je uit om vandaag één moment te pakken. Eén moment waarin je een kind laat ervaren dat vrijheid en grenzen vrienden kunnen zijn. Dat kiezen binnen kaders juist meer ruimte geeft dan grenzeloosheid. Want zo, geloof ik, bouwen we samen aan die nieuwe wereld.
Een wereld waarin mijn schoonmoeder weer veilig in haar eigen huis is, waarin kinderen leren groeien binnen liefdevolle grenzen, en waarin vrijheid en verantwoordelijkheid weer hand in hand gaan.
Samen kunnen we ontdekken hoe we grenzen stellen die bevrijden in plaats van beperken. Want dat is waar echte montessoriwijsheid begint.
#montessorichallenge #vrijheidingebondenheid #neppolitie #oplichters